Złoty Las Marzeń. Tu wszystko jest możliwe

Galadiel zeszła powoli po kamiennych stopniach do swego ogrodu. Niziołek, obserwujący ją jasną, wśród mroku, powoli, niepewnie podążył za nią. Pani nagrała wody ze źródła do dużego, srebrnego, połyskliwego dzbana. Powoli przeszła na środek ogrodu, biały tren sukni ciągnął się za nią po trawie. Wyciągnęła rękę, przechyliła dzban. Woda z pluskiem przelała się do kamiennej misy. Gdy woda w Zwierciadle uspokoiła się, Lady of Light spojrzała na niziołka:

- Czy spojrzysz w Zwierciadło? – zapytała hobbita.
- Co tam zobaczę?
Biała Pani uśmiechnęła się.
- Tego nie wiem nawet ja… Zwierciadło pokazuje różne rzeczy. To co chcesz zobaczyć. To co jest, to co było, a czasami nawet to co może się wydarzyć. Czy spojrzysz, hobbicie?
Niziołek spojrzał w Zwierciadło.

Woda zafalowała. Zobaczył najpierw siebie jako małego chłopca. Potem pierścień jarzący się w ogniu. Wreszcie Zwierciadło ukazało mu Drużynę wychodzącą z Lorien. Martwe ciało Elessara, pośród wielu innych na polu bitwy. Plącząca Elfka, którą spotkał tu po raz pierwszy, a którą zwali Evenstar. I druga, którą zwali Szpiczastouchą, brudna i w kajdanach. Wreszcie Pierścień, którego nigdy przedtem nie widział. Przepiękny, w kształcie kwiatu. Hobbit zobaczył jak upada i rozbija się na miliony szklanych kawałeczków. Nagle, Zwierciadło buchnęło parą. To Pierścień omal dotknął wody. Niziołek złapał go w ostatniej chwili i podniósł głowę.
   
Lady of Light, Biała Pani Elfów, stała naprzeciw niego. Spokojna. Wyraz jej twarzy był jednak nieprzenikniony. Splecione ręce ukryte były w rękawach sukni.

- Wiem co zobaczyłeś. Ten sam obraz ukazuje się także moim myślom.
Niziołek podszedł do niej. Wyciągnął dłoń, na której zabłysnął Jedyny.
- Pani, dam Ci ten pierścień. Do Lorien nigdy przecież nie zakradnie się zło.
Galadriel wyciągnęła rękę. Teraz jej biała dłoń tkwiła dokładnie nad dłonią niziołka, na której w mroku błyszczał jedyny. Lady of Light zaśmiała się.
- Więc sam proponujesz mi Jedynego. Sam, z własnej nieprzymuszonej woli.
Spojrzała Frodowi głęboko w oczy.
- Mogłabym… Mogłabym go wziąć, hobbicie. Ale wiesz co by się wtedy stało? Zamiast mrocznego Władcy mielibyście wtedy Królową straszną jak świt a nieprzewidywalną jak morze – Lady of Light cofnęła dłoń. – Nie, Frodo. Muszę pozostać Galadriel, Biała Panią z Lorien.

- Ale ty Pani zapewne użyłabyś Pierścienia, by czynić dobro…
- W Pierścieniu Saurona zawarte jest całe zło świata, same najgorsze intencje, niecne zamiary. Moje serce też opanowałoby zło, nawet jeśli używałabym Pierścienia, by czynić dobro lub nie używała go wcale. Nie, hobbicie, Pierścień nie może zostać w Lorien. Zniszczyłby tę krainę tak jak niszczy wszystko, z czym się zetnie. Jedyny musi zostać zniszczony.
- A jeśli nie podołam? – zapytał hobbit, patrząc na Białą Panią, piękną i dostojną, lecz bardzo smutną.
- Uwierz, a znajdziesz drogę, Frodo. Bo jeśli ty jej nie znajdziesz, nikt tego nie dokona, powierniku Jedynego.
Frodo ponownie powiesił sobie Pierścień na szyi. Odszedł kilka kroków, tak, że teraz Pani stała za nim.

- O Pani, to jeszcze tak daleka droga przede mną. Czy nie mógłby ze mną wyruszyć jeszcze ktoś z Lorien. Czułbym się znacznie lepiej mając przy sobie kogoś z twych przyjaciół.
Galadriel uśmiechnęła się.
- Ależ Lorien towarzyszy ci od początku, Frodo. Legolas choć sam o tym nie wie jest już jednym z nas. Jeśli wróci z waszej wyprawy to tylko tu, do Złotego Lasu.
Niziołek westchnął.
- Uwierz mi, Frodo. Nawet najmniejsza istota jest w stanie zmienić bieg przyszłości – powiedziała Lady of Light, patrząc mu głęboko w oczy. - Od Ciebie zależą losy nas wszystkich. Nadzieja żyje teraz w tobie, Frodo Baggins.
Frodo odszedł. Pani nalazła otuchy w jego zlęknioną duszę i kładąc się spać uczuł, ze jego serce jest lżejsze. Galadriel została sama. Poczuła wiatr, hulający po ogrodzie. W tym momencie duchy przyszłości i przeszłości towarzyszyły jej przez moment. Jeden był stary i znękany, włosy jego były siwe. Drugi jeszcze młody i piękny, uśmiechnął się. Czuła je, choć nie odwróciła się by spojrzeć. Wiedziała jak wyglądają. Lady of Light uniosła dłoń. Nenya zalśniła w mroku a jej blask, choć słabszy, był nadal przeogromny. 

- O tak, Frodo - powiedziała. - Od Ciebie zależą losy nas wszystkich. Nadzieja żyje teraz w Tobie. Oby tak było, że gdy zapadnie mrok, twe serce pozostanie wierne... Och, biedny mały hobbicie, jakże samotną idziesz teraz drogą. I jeśli ty jej nie znajdziesz, przegramy wszyscy, bo nadzieja żyje teraz w Tobie. Niech wszystkie Gwiazdy rozświetlają Mrok, który się wokół ciebie gromadzi. A ja będę cię wspierać jak tylko potrafię, Powierniku Jedynego.